وضعیت جدید شهرها، تسلط خودرو به همراه خطرات اجتماعی باعث می‌شود فضای عمومی شهری غیر جذاب و خطرناک برای کودکان شود در نتیجه، کودکان وقت کمتری را در خارج از خانه می‌گذرانند. کودکان هر دو جنس محدود هستند، هرچند در بسیاری جوامع این محدودیت در دختران بیشتر احساس می‌شود.
در میان راهکارهای این روند، یکی از مواردی که سعی در جبران کاستی‌ها دارد زمین‌های بازی است. زمین‌های بازی برای جبران محدودیت‌های روزانه کودکانی که در محیط‌های شهری با آنها روبرو می‌شوند، ایجاد شد. اما آیا زمین‌های بازی در خدمت دختران و پسران به یک اندازه است؟ مطالعات نشان می‌دهد كه دختران از زمین‌های بازی و سایر مناطق برای بازی كمتر از پسران استفاده می‌كنند و در صورت استفاده از آنها، تمایل دارند به مناطقی بازی كنند كه به خانه نزدیك باشند. علاوه بر این، زنان نسبت به مردان برای فعالیت‌های بازی خود قلمرو کمتری را اشغال می‌کنند. مطالعات دیگر به شیوه‌های مختلف بازی دختران و پسران متمرکز شده است: فعالیت‌های پسران بیشتر به صورت فیزیکی، رقابت در ورزش و گروه‌های بزرگتر انجام می‌شود.
هنگام مطالعه زمین‌های بازی در محیط‌های شهری، دسترسی مسئله مهمی است. از این نظر، مطالعه زمین‌های بازی عمومی در محیط‌های مسکونی با مطالعه زمین‌های بازی خصوصی در نزدیکی مدارس، مراکز مهد کودک و سایر موسسات کودک متفاوت است. مداخلات بزرگسالان از این طریق، در زمین‌های بازی عمومی با زمین‌های بازی در نزدیکی موسسات متفاوت است.
در مواردی نظریات مرتبط با فضای عمومی شهرها به طور مستقیم به کودکان نمی‌پردازد اما تحلیل‌های آنها بینش مفیدی در مورد رفتار شهرنشین‌های جوان ارائه می‌دهد. کودکان باید ملاقات کنند، بازی کنند و با کودکان دیگر ارتباط برقرار کنند. این یک بخش اساسی در روند رشد است. با این حال، کودکانی که در شهرهای بزرگ زندگی می‌کنند می‌توانند در پیدا کردن هم‌تیمی‌های شناخته شده شخصی خود مشکل داشته باشند. زمین بازی ممکن است به عنوان مکانی برای روبرو شدن با کودکان دیگر و به عنوان مکانی برای ساخت شبکه‌های اجتماعی حضوری برای کودکان عمل کند. برخی از کودکان مکررا به زمین بازی می‌آیند و در بین سایر بازدید کنندگان شبکه گسترده‌ای دارند. آنها در موقعیتی هستند که بتوانند قوانین را مذاکره کنند یا حتی دیکته کنند و ممکن است مانند صاحبان خصوصی زمین بازی رفتار کنند. حال پرسش اینجاست آیا حضور کودکان در شهرهای امروزی با زمین‌های بازی که کودک ساعت‌های محدودی را در آن وقت می‌گذراند و اغلب از پارکینگ خانه سوار ماشین می‌شود و در پارکینگ زمین بازی پیاده می‌شود، کمک کننده، موثر، کافی و آینده‌ساز است؟ یان گل در کتاب فضای عمومی و زندگی جمعی، شهری را موفق می‌داند که برای همه افراد در هرسن و سال و با هر جنسیتی طراحی شده باشد و کودک به عنوان شهروند آینده و نسلی که عامل ارتباط نسل گذشته و آینده است یکی از مهترین اقشاری است که طراحان و برنامه‌ریزان شهری باید به آن توجه کنند. آیا وقتی از حضور اجتماعی کودک و نقش کودک در شهر صحبت می‌کنیم مقصود یک زمین محدود به اسم زمین بازی در شهر است؟
