پخش فیلم‌های مرتبط با معماری و شهر در رشت
اندیشکده‌ی برساو با هدف ایجاد سکویی برای تعامل ایده‌ها در آبان ماه نود و هفت در رشت شکل گرفت. این گروه در بیانیه‌ی خود این‌طور بیان می‌کند که «چه آگاه باشیم و چه نباشیم بدن و حرکت ما گفتگویی دائمی با بناهای پیرامون ما و شهر دربرگیرنده‌ی ما خواهد داشت. گفتگویی که بی‌شک بخشی جدایی ناپذیر از زندگی هر فرد را تشکیل می‌دهد و حیاتی‌تر از آن است که مورد اغماض واقع شود».
برنامه‌ی “باهم دیدن” با هدف هم‌اندیشی و ایجاد فضایی برای گفت‌وگو و تعامل پیرامون شهر و معماری در قالب پخش فیلم‌ها و مستندهای مرتبط با حوزه‌ی معماری و شهرسازی در این اندیشکده شکل گرفته است.
بهانه‌ای برای دوباره دیدن به مقصودِ بازپروراندنِ آن حسِ خوبِ بودن و حضور. چه، فضا ما را می‌سازد و ما فضا را . . . . “باهم دیدن” در چهار بخش، زیر تنظیم شده است:
- آثار و تفکر معماران جهان را بشناسیم.
- با معماران معاصر ایران آشنا شویم.
- جشنواره‌ی سیار اتاق روشن و سپاس از گروه ربعه برای همکاری در این زمینه.
- رویکردهای نوین در معماری را بشناسیم.
25 آبان ماه 98، اولین برنامه‌ی باهم دیدن با مستند افسانه‌ی پروئیت آیگو در سالن رحمدل مجتمع خاتم‌الانبیا آغاز شد. مستندی به کارگردانی چاد فریدریش که در سال 2012 ساخته شده است . این مستند با محور مصاحبه با مردمی که در پروئیت آیگو زندگی می کردند، ساخته شده است.
به نقل از وبسایت رویدادهای معماری و تحلیلی از جنکس:
پروئیت – ایگو مطابق با پیشرفته‌ترین ایده‌آل‌های CIAM (کنگره‌ی بین‌المللی معماران مدرن) ساخته شد و به هنگام طراحی شدن در ۱۹۵۱ جایزه‌ی انجمن معماران آمریکایی را نصیب خود ساخت. این ساختمان متشکل بود از بلوک‌های باشکوه بتنی با ارتفاع چهارده طبقه با «خیابان‌هایی معلق در هوا» (که از اتومبیل‌ها ایمن بود اما معلوم شد که از جنایت ایمن نیست)؛ با « آفتاب، فضا و فضای سبز» که لوکوربوزیه آن‌ها را «سه لذت اساسی شهرنشینی» نامیده بود (به‌جای خیابان‌های معمولی، باغ‌ها و فضای نیمه‌خصوصی که او آن‌ها را کنار گذاشته بود).
در این طرح مسیرهای عابران پیاده و حرکت اتومبیل‌ها جداشده و مکان‌های بازی و تسهیلاتی محلی، نظیر رخت‌شوی‌خانه‌ها، مهدکودک‌ها و مکان‌های سرگرمی – که همگی جایگزین‌هایی عقلانی برای الگوهای سنتی بودند- پیش‌بینی‌شده بود. به‌علاوه سبک ناب‌گرایی آن استعاره‌ی بیمارستانی تر و تمیز و بهداشتی آن بنا بود از طریق ارائه‌ی الگوی مناسب، فضایل متناسب را به‌تدریج در ساکنان تلقین کند. بنا بود فرم خوب محتوای خوب یا لااقل رفتار خوب را ایجاد کند؛ قرار بود طراحی هوشمندانه‌ی فضایی انتزاعی رفتار سالم را تقویت کند.
این مجتمع که درواقع مبتنی بر اصول و هدف‌های مدرنیسم برای ایجاد اجتماعی پرنشاط و شهروندانی فعّال طراحی‌شده بود، درحالی‌که در کمتر از دو دهه این مجتمع را بیشتر خانوارهایی اشغال کردند که سرپرستشان زن‌هایی فقیر و نیازمند کمکهای بهزیستی بودند و مجتمع به‌عنوان محلی خطرناک و پاتوق معتادان به مواد مخدّر و دزدان و آدمکشان بر سر زبان‌ها افتاد. این (به تعبیری) پایان رؤیاها و امیدهای مدرنیسم بود که سعی داشت بر اساس اصولی تخصّصی جامعهای مدرن و ایده آل بسازد، ولی درواقع بدون شناخت درست از نیازهای اساسی و واقعی مردم و بیاعتنا به آن‌ها.
شکست پروژه پروئیت ایگو برنامه ریزان شهری را متوجه این نکته کرد که دیگر نمی‌توان یک طرح را به‌صورت عمومی و بدون توجه به ویژگی‌های خاص بومی هر منطقه پیاده‌سازی کرد.
می‌توانید در ارتباط با موضوع مسکن اجتماعی برای زیباشهر مطلب بفرستید.
تشکر از صدف سلیمی‌مقدم و محمدرضا پاکدست همکاران اجرایی این رویداد و سعیده قرشی برنامه‌ریز و مدیر رویداد.
عکس: پارسا سعیدیان
